Totaal aantal pageviews

dinsdag 27 februari 2024

De Slanke sleutelbloem.

De Slanke sleutelbloem is een vaste plant, die ongeveer 20-30 cm hoog wordt.
Hij bloeit al vroeg in het voorjaar met prachtige oranje-gele bloemroosjes. Het is een zeer belangrijke "waardplant"voor diverse bijensoorten. Zodra de plant boven de grond komt vormen zich stervormige rosetten met langgerekte soms ronde bladeren en waar later, in het midden, de behaarde bloemstengel uit komt.
De plant komt voor van Zuid-Engeland tot Zuid-Rusland en van Zweden tot de Kaukasus. In Nederland is de soort vrij zeldzaam in Zuid-Limburg, in het oosten van het land en in Noord-Brabant, zeer zeldzaam in Gelderland en in het oostelijk rivierengebied.
In de Noordse mythologie is de sleutelbloem populair bij feeën en elfen.

vrijdag 15 december 2023

De Huismus. [Passer domesticus] Vogel van het jaar 2024.

Het ging een tijdlang slecht met de Huismus.
De huismus is een kleine zangvogel die samen met ongeveer dertig andere mussensoorten, waaronder de ringmus, behoort tot het geslacht Passer. De huismus eet voornamelijk zaden en insecten. In de winterperiode halen ze vaak hun voedsel op de voedertafel bij ons in de tuin. Het ia een vogeltje die altijd in beweging is.
De zang van het vogeltje beperkt zich doorgaans tot getjilp. De huismus beweegt zich vliegend of hippend voort. De mus is een standvogel: hij blijft doorgaans rond dezelfde plek wonen. Het mannetje is duidelijk te onderscheiden van het vrouwtje, omdat de eerste zwarter en bruiner getekend is. Des te ouder het mannetje is, kleurt zijn hoofddeksel donkerder. De laatste jaren loopt het aantal exemplaren terug. Dit komt vooral omdat de tuinen en weilanden opgeruimder worden, dan z'n 30 jaar geleden. Mede door de verdwijning van de oudere dakpannen, hebben ze meer moeite om een geschikte nestplaats te vinden. Ik heb daarom een 3-kamer mussen hotel gemaakt. Hier wordt ieder jaar dankbaar gebruik van gemaakt. Tegenwoordig zie je ze steeds meer nestelen onder de zonnepanelen. De mannetjes beginnen al vroeg in voorjaar te slepen met mos, veren en droog gras er wordt gebroed in kleinere groepen. Het broedsel bestaat uit 4-6 gespikkelde eieren, die zo'n 14-16 dagen worden bebroed.

woensdag 29 november 2023

Barendje en de Groene spechten.

Dat is de titel van het boek, dat ik kreeg voor Sinterklaas in de 2e klas van de lagere school [Westerschool] in Bellingwolde. En ik als kleine jongen voor het eerst in aanraking kwam met de natuur. Maar ook mijn grootvader heeft een behoorlijk groot aandeel gehad voor mijn interesse in de natuur en hiermee om te gaan.
Hij had een boerderijtje en al gauw wist ik de namen van de vogelsoorten rond het huis. Van 2 soorten vergeet ik de Groningse naam nooit weer: 1e. Keuteldoemke is een Winterkoning. 2e. Bouwmandje is een Witte kwikstaart. 3e. De Groningse naam van de Steenuil ben ik vergeten.
Door de jaren heen heb ik verschillende vogelsoorten leren [her]kennen. Al of niet doormiddel van de vogelgids van Mr. J. Kist. Uitgegeven door Elsevier in 1954. Dit was de "Bijbel" voor vogelliefhebbers en de vogelkennis. Gelukkig heb ik hiervan nog een exemplaar. Hierin wordt beschreven dat de Groene specht een algemene broedvogel is en voorkomt in loof- en gemengde bossen. Het is een standvogel, die buiten het broedsezoen rondzwerft. ook wordt hij regelmatig op een voedertafel gezien. In de zomerperiode is het een insecteneter en dan vooral mieren.

dinsdag 14 november 2023

Alken en Zeekoeten.

Alken en Zekoeten leven en broeden langs de westkusten van Engeland en Noorwegen. De dichtstbijzijnde kolonies bevinden zich op de rode rotsen van het Duitse eiland Helgoland. Dit eiland is gemakkelijk te bereiken met de veerboot vanuit Wilhelmshafen. Na de broedperiode verspreiden zich, vooral de 1e jaars vogels, naar zuidelijker gelegen streken langs de kusten van West-Europa. ook langs onze kust worden ze regelmatig gezien. Vaak komt het voor dat het vogels zijn, die besmeurd zijn met vetten of olie. Echter van het overgrote deel van deze wintergasten is het verenpak in goede conditie en zien we hun prachtige verenkleed. Dit jaar zaten er ook weer een paar "gezonde" Zeekoeten in de haven van Lauwersoog. Zelfs de ondersoort Gebrilde zeekoet. Regelmatig doken deze vogels naar voedsel en dat was prachtig om dit van heel dichtbij te zien en genieten van hun capriolen.
In de Eemshaven zaten tegelijkertijd ook 3 exemplaren en twee Alken. Ook de Alken kwamen heel dichtbij, omdat het water hoog was en bijna gelijk stond met de glooiing. Ik stond met de auto vlak bij het water en keek over het water. Ze doken veel naar voedsel en af en toe was het raak en kwamen ze boven met een Schelvisje of Wijting. Als ze boven water waren riepen ze naar elkaar, alsof ze wilden zeggen: "Zo dat was er weer eentje". De sfeer van het genieten werd nog vergroot door een flinke, korte regenbui.
De Zeekoeten hebben een langere snavel dan de Alken. Al met al weer een leuke morgen in de Eemshaven.

donderdag 5 oktober 2023

Een dagje vogelen in Polder Breebaart.

Vanmorgen op de fiets naar Polder Breebaart, vlak bij Termunten, niet ver van mijn woonplaats. Een stoeltje mee, het statief mee, de camera mee en niet te vergeten je mobiele telefoon, thermoskan met koffie en een broodje voor tussen de middag. Alles in stelling gebracht achter het kijkscherm en nu maar wachten op de vogels. als eersten kwam er een groep van zo'n 15 Aalscholvers aanzwemmen die met z'n allen aan het "vissen" waren. Regelmatig dook de groep onder en kwamen ze weer boven en niet alle vogels hadden wat gevangen. Vlak daar achter aan kwamwn de eerste Grote zilverreigers, die gebruik maakten van de vismethoden van de Aalscholvers. Die jagen de vissen [in dit geval de Zandspiering] op naar het ondiepere water. op een gegeven moment waren er zelfs 14 exx.
In de verte hoorde ik het getwinkel van de Baardmannetjes. In het riet, vlak bij mijn zitplaats, zat een paartje. Knabbelend aan de rietpluimen om de zaden te eten. Kort daarop vlogen ze weg omdat er Visarend overvloog. Ook de rest van de aanwezige vogels, o.a. een groep Lepelaars, maakten dat ze wegkwamen. Ze vlogen over de dijk naar het droogvallende wad om daar naar voedsel te zoeken. Tijd voor een kop koffie en een broodje. Terwijl ik zat te eten hoorde ik het geluid van een Zwarte ruiter. Even ging hij voor het kijkscherm zitten, zag wat bewegen, vloog weg om direct daarna weer terug te keren in het ondiepe water voor het scher. Van deze vogel heb ik leuke foto's kunnem maken.
Voor de vogelsoort waar ik eigenlijk kwam, liet zich nog niet zien. Afwachten dus. Een stukje verderop, vlak boven de rietkraag vloog een vrouwtje Bruine kiekendief, geschrokken door een overvliegende Blauwe reiger verdween zij boven het geoogste bietenveld. Hier deden de reeds aanwezige Grauwe ganzen zich tegoed aan de achtergebleven bietenresten. In de verte hoorde ik een Wulp roepen. Het geluid werd steeds duidelijker en al roepend kwam hij over de dijk dichterbij. Ook het IJsvogeltje liet zich, al roepend, even zien door op de rand van het scherm te gaan zitten. Ook hij bleef maar even, want de schrik was blijkbaar groot toen hij mij zag. Tegen 3 uur in de middag zag ik de vogel waar ik eigenlijk voor was gekomen; de Waterral. Een prachtige, schuwe rietvogel die je maar zelden ziet. Angstig om zich heen kijkend kwam hij steeds verder uit de rietkraag, om zich op een gegeven moment mooi te laten zien in de weersspiegeling van het water. Ik heb hier een flink aantal foto,s kunnen maaken en tot mijn grote verbazing kwam er zelfs nog jong van dit jaar tevoorschijn. Ik hoorde het al aan de kontacktroepjes tussen beide, dat er nog een vogel moest zitten en dat bleek dus waar. Een prachtige, onverwachte verrassing en mijn dag kon niet meer stuk.

dinsdag 22 augustus 2023

De Schorzijdebij.

De soort begeeft zich steeds meer naar het Noorden van Nederland.
Als je een poosje naar de bijen blijft kijken zie je dat een groot aantal mannetjes op een vrouwtje afvliegt en de bevruchting begint. Meestal kruipen ze onder een begroeiing en na een poosje vliegen ze allen weer weg. Af en toe komt er een Schorzijdebij aan vliegen met stuifmeel of pollen aan de stijve haren van het beide laatste stel achterpoten. De Zeeaster is de foerageerplant en die staat vlak langs de kant van het talud. Dus ze hoeven niet ver te vliegen.
De Schorzijdebij is een solitaire [alleen gaande] bij die voorkomt op de schorren van West-Europa. De lengte van het diertje bedraagt zo'n 12 millimeter.
Ze leven ongeveer 7-8 weken en sterven dan. De larven overwinteren in de grond en zo blijft de soort bestaan om er het komende jaar weer van te kunnen genieten.