De Rivierkreeft.

 De Europese rivierkreeft [Astacus astacus].

De Latijnse naam is afgeleid van het Griekse woord "Astakos. Deze soort komt voor in zoetwaterstromen. Ze kunnen tot 20 cm lang worden, maar de meeste worden niet groter dan 15-16 cm.

                                             

Ze houden van voedselrijk water en van snel opwarmende sloten en poelen. Het is een alles eter en voedt zich met dood materiaal zoals planten, kadavers en ander organisch materiaal wat op de bodem ligt. in het zuidelijk deel van Nederland komt de grootste populatie voor. maar ook in onze provincie, Groningen, worden ze steeds meer gezien en gevangen in netten en fuiken. 

Door het steeds groter wordende effect van de gevangen Amerikaanse rivierkreeft, is een reddingsprogramma opgezet om de Europese rivierkreeft te redden. De Amerikaanse is agressiever en ziet zijn Europese "familie" ook als voedsel.

Ze wandelen soms over de straat, om van de ene vijver en of sloot te komen. ook die van mij liep op het fietspad.

Op de laatste foto zit de kreeft nog in de gevangenschap. Nu is hij weer uitgezet in een sloot.

Het "Blauwe diamantje" van Nederland.

Tegenwoordig zie je ze steeds meer langs sloot en plas. In mijn buurt hebben dit jaar zeker 4 paren gebroed en de jonge vogels laten zich nu overal zien. Elke dag zie ik wel zo'n "Pareltje". 

Soms moet je ze even helpen met een goede zit-vangplaats, dan plaats je een stok op ruim een halve meter boven het wateroppervlak.

Soms sta je uren te wachten en dan opeens komt hij drie keer in 10 minuten. Je moet snel zijn om ze te kunnen fotograferen, want ze zijn erg schikachtig. de beste manier is je camera op te stellen op een stevig statief en de lens te richten op de plek waar je hem of haar verwacht.

Ik ben nu in de gelegenheid om mijn camera op afstand te bedienen.

Het verschil tussen een mannetje en een vrouwtje is alleen te herkennen aan de snavel. Het mannetje heeft een geheel zwarte snavel en het vrouwtje heeft een gedeeltelijke of geheel rode ondersnavel.

Hier een aantal resultaten.

Op de bovenstaande foto heeft hij zojuist een garnaal gevangen en slaat deze dood tegen stengel van een lisdodde.

Klokjesgentiaan.

De Klokjesgentiaan (Gentiana pneumonanthe) is een betrekkelijk zeldzame plant in Nederland. De plant komt van nature voor in Eurazië. In Nederland staat de plant op de Rode Lijst van planten en is algemeen voorkomend, maar het aantal planten neemt door de droogte sterk af. Vanaf 1 januari 2017 is de plant niet meer wettelijk beschermd. Hij komt nog voor op vochtige, lichtzure heidevelden. 

De Klokjesgentiaan bloeit meestal met donker hemelsblauwe bloemen, maar de kleur kan variëren van donkerblauw tot wit.De bloemen zitten aan het eind van de stengel en soms met 2 naast elkaar. Hij bloeit van juli tot september, met 4-5 cm lange bloemen met aan de buitenkant vijf groene strepen.

De Klokjesgentiaan is de waardplant voor vooral het Gentiaanblauwtje (Maculinea alcon), die zijn eitjes afzet op de ongeopende bloemen. Ook enkele nachtvlindersoorten komen voor op deze plant. Hij groeit in blauwgrasland tussen kort gras, heide en veenmoerassen op natte en zure grond.

Als er wordt gesproken over de kleur "blauw" dan moet ik zeker denken aan het fraaie plantje Klokjesgentiaan.

 

Groene specht [Picus viridus].

Deze spechtensoort is een "standvogel", wat wil zeggen dat hij niet wegtrekt naar het zuiden maar in dezelfde omgeving blijft als zijn broedgebied.

Groene specht vrouw.

Door zijn lichaamslengte van plm. 33 cm is het een vrij grote vogel.
Hij komt voor in een groot deel van Europa en ook in het uiterste westen van Azië.
Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit mieren, die hij in de grond vindt. Doordat hij deze meestal in het gras vindt, valt hij door zijn groene kleur niet snel op. Wel de rode vlek achter op zijn kop en bij het mannetje de rode vlek onder het oog, zijn erg duidelijk te zien.

Groene specht man.

De jonge Groene spechten zijn gemakkelijk te herkennen aan hun gespikkelde borst en onderbuik en door de vaal rode vlek op de kop. De jongen, meestal 3-4 worden lange tijd door beide ouders gevoerd.

Groene specht juveniel.

Soms hoor je zijn typische "lach"al vroeg in het voorjaar, die je van verre hoort. Roffelen op een tak of boom doet hij heel weinig.
Eigenlijk zijn ze vrij gemakkelijk te vinden, vooral in open terrein, omdat ze vaak dezelfde aanvlieg route gebruiken naar de voedselplek. Dit heet: "sedentair gedrag".
's Zomers zijn ze veel in parken, grotere tuinen en op begraafplaatsen te vinden maar in de winterperiode komen ze wat dichter naar de bebouwing en als je geluk het zelfs op de voedertafel.

2 jonge Groene spechten.

Levenscyclus van de Atalanta.

In dit stadium heet de vlinder, IMAGO.  

De Atalanta wordt ook wel de "Admiraalsvlinder, Nummervlinder en/of Schoenlapper"genoemd, vanwege zijn prachtige kleuren. Het is de meest algemene vlinder bij ons in Nederland.
Je kunt je afvragen wie het eerst was: de vlinder of het eitje?
De vlinder staat voor velen als symbool voor vrijheid, ontwikkeling transformatie.
Ik begin met het eitje.

Eitje van de Atalanta.

Deze worden afgezet op de waardplant van de Atalanta; de Brandnetel.
Het vrouwtje zet tussen de 60 en 150 groene, bijna doorzichtige eitjes af aan de onderkant van het blad. Rond de eitjes komt een weefsel, zodat de vogels en andere "roof"-insecten er niet bij kunnen. Afhankelijk van het weer komen de eitjes na ongeveer 2-3 weken uit. Het zijn dan kleine 1 cm grote rupsjes die dadelijk beginnen met eten. Na een dag is er 1 brandnetel volledig kaal gevreten.

De rupsen van de Atalanta.

Na diverse vervellingen zijn de, inmiddels 4 cm grote rupsen, na een maand toe aan het zich verpoppen. Ze kruipen langs de stengel van de Brandnetel omhoog en na een periode van 15-20 dagen komen de mooie vlinders tevoorschijn.

Atalanta pop onder een blad.

Nadat ze hun vleugels hebben "opgeblazen" gaan ze op zoek naar voedsel. Dit kan nectar zijn, maar ook het sap van val appels en peren. Daarom zie je ze in het najaar veel in boomgaarden.
Vanaf half oktober trekken de vlinders naar het zuiden. De vlinder overwintert in het Middellandse Zeegebied om in mei/juni weer terug te keren in ons land. Het is dus een trekvlinder die grote afstanden aflegt. De eitjes in het vrouwtjes zijn inmiddels al bevrucht en kan het leggen beginnen en de hele cyclus begint weer van voren af aan.

Roodmus Erythrina erythrina

English: Common rosefinch     Deutsch:Karmingimpel

Roodmus mannetje.

De Roodmus behoort tot de familie van de Vinkachtigen en staat op de Nederlandse Rode lijst. De vogel is in Nederland een zeer zeldzame verschijning, zowel als "doortrekker"als broedvogel.Door zijn fel rood gekleurde kop en hals, in de broedperiode, is het een prachtige vogel om te zien. Je hoort hem eerder dan dat je hem ziet. Ik kwam in het Lauwersmeergebied en op de parkeerplaats van de Vogelkijkhut Rietzuivering, hoorde ik hem al zingen."Nice to meet you" is het ezelsbruggetje om de zang duidelijk te herkennen. Wat zoveel betekent als: "Leuk om je te zien". De kijkhut bestaat daar al lang niet meer, maar wel een hele leuke plek om te vogelen.

"Nice to meet you" is zijn zang.

Ze trekken vooral langs de kust zoals de Waddeneilanden en de Hollandse duinenkust. Daardoor worden ze weinig in het binnenland gezien, op een uitzondering na. Zodra hij een partner heeft gevonden dan stopt hij met zingen en zijn ze als het ware van de aardbol verdwenen. de vogels broeden vooral in het Palearctisch gebied.

Het mannetje op de uitkijk.

Voorkomen in Europa, van Scandinavië en Centraal Europa oostwaarts tot aan Rusland.
Door de vrij korte zomerperiode hebben ze slechts 1 broedsel per seizoen en legt het vrouwtje 4-6 eieren en een broedduur van 14-16 dagen. het paar broedt voornamelijk in open gebied met hier en daar een paar struiken. Ook wel in moerasgedeelten met veel wilgen. In Nederland het vaakst in de duinen. Het nest ligt in de struiken, zo'n 1-1,5 meter boven de grond. Het nest is slordig maar stevig gebouwd. De jongen zijn na 10-14 dagen vliegvlug en verlaten het nest al voordat ze kunnen vliegen. Ze foerageren op de grond en eten vooral zaden.

Een prachtige vogel om te zien met zijn felrode kop en hals.

De Europese populatie trekt in de richting van Oezbekistan en Azarbedjan. Ze overwinteren bijna allemaal in India en ZO-Azië. De volwassen vogels vertrekken eerder dan de jongen.

Verscholen tussen het groen.

Het eerste broedgeval in Nederland dateert van 1987 en sindsdien heeft de populatie zich definitief in Nederland gevestigd. Het aantal broedparen in Nederland bedraagt tussen de 15-30  in 2013-2015. De Roodmus is als broedvogel te vinden op de Waddeneilanden en langs de Hollandse duinenkust.

Het Oranjetipje. [Anthocharis cardomines].

Oranjetipje man.

Het Oranjetipje is een soort die behoort tot de dagvlinders en stamt uit de familie van de "Witjes". het is een algemene standvlinder die over het hele land voorkomt, maar hoofdzakelijk in het oosten van ons land. Tegenwoordig worden er ook meerder gemeld uit de rest van Nederland. De vliegtijd loopt van april tot eind juni.

Oranjetipje vrouwtje.

Het is één van de eerste rondvliegende vlinders in het voorjaar. Het is een vrolijk vliegend vlindertje uit de familie van de Witjes" [o.a. Koolwitje, Klein geaderd witje en Groot koolwitje].
Het mannetje is het meest opvallend en makkelijk te onderscheiden van de witjes. Hij heeft fel gekleurde oranje vleugeltoppen. Het vrouwtje lijkt het meest op de gewone witjes.
Wel heeft zij op het voorste paar vleugels zwarte toppen met een zwarte stip ernaast. Het vrouwtje zet haar eitjes af op een zgn. "waardplant". De eitjes worden dan ook het vaakst afgezet op de Pinksterbloem en de LookzonderLook.

Mannetje en vrouwtje tijdens het paringsritueel.

Per plant wordt slechts 1 eitje afgezet. het eitje is ongeveer 1,5 mm groot en is in eerste instantie bleek van kleur, maar kleurt later naar oranje. De rupsen komen na ongeveer 10 dagen uit en zijn groen van kleur met een witte streep over het hele lichaam.

Oranjetipje mannetje op LookzonderLook.

Pinksterbloem

Spreeuwendans, een wonderlijk verschijnsel in de natuur.

Spreeuw in volwassen kleed.

Spreeuwen leven met miljoenen op onze planeet. In bijna ieder land op onze wereld komen ze in meer of mindere aantallen voor.
In de zomer, als ze bij ons in de tuin broeden in een nestkast of een zgn. "spreeuwenpot" kwetteren ze er luidruchtig op los. Bij de volwassen vogels lijkt hun veren kleed één kleurenpalet, vooral als de zon er op schijnt. Ze bouwen hun nest onder dakpannen, de laatste jaren steeds minder omdat er steeds meer gebruik wordt gemaakt van "sneldekkers".

Zingende Spreeuw.

De oranje lucht kleurt zwart.

Ze gaan steeds meer over om te gaan broeden in nestkasten. De uitgevlogen jonge vogels hebben een bruin verenkleed in diverse schakeringen. In het najaar krijgen ze hun volwassen, winterkleed. In het voorjaar ruien ze weer naar het adulte zomerkleed.
"Onze" zomervogels trekken in de winter, in grote groepen, naar het zuiden. In het voorjaar zie je grote groepen, zoals dit jaar bij Woudbloem, die op het punt staan om naar de Baltische staten te vliegen. Dit weten we door ringonderzoek en terugmeldingen van gevangen of dode vogels, van de verschillende vogeltrek-stations in Europa.

Fraaie vliegbeelden.

Voor ze gaan slapen in grotere rietvelden, vertonen ze soms fraaie schouwspelen boven hun slaapgebied. Vooral als er een Sperwer of Havik in de buurt van de zwerm is, worden de figuren steeds mooier.

De Heikikker. Rana arvalis

Een mooi gekleurd mannetje.

Deze kikkersoort komt uit de familie van de echte kikkers.Hij komt in Nederland en België voor, maar is niet algemeen. Het is een middelgrote kikker met een lengte van ongeveer 8 cm en een iets spitse snuit. Verder lopen er 2 duidelijk herkenbare strepen over zijn rug, langs de ruggenwervel.
In de paartijd, eind februari tot uiterlijk begin april, kleuren de mannetje blauw als waarschuwing tegen soortgenoten dat ze in zijn territorium zijn. Het tijdstip van de aanvang van de paartijd, is afhankelijk van de omgevingstemperatuur. Als je een verhoogde "kooractiviteit" van de mannetjes hoort in maart, dan weet je hoe laat het is. In het zuiden van Nederland verkleuren de mannetjes eerder dan in de noordelijke provincies.

Paargedrag in een ondiepe plas.

De mannetjes verkleuren van licht- tot felblauw en dat duurt ongeveer 7-10 dagen. Daarna worden ze weer bruin.
Dit jaar had ik het geluk dat ik ze dicht bij huis kon fotograferen. Dat was een schitterende ervaring om tussen deze mooi kikkersoort te kunnen staan.

Hei "kikkerdril"

Een "blaas"-Heikikker.

De Citroenvlinder.

Het mannetje van de Citroenvlinder is er vroeg bij.

De Citroenvlinder overwintert als Imago [= vlinder] onder bv een Bramenblad en het liefst zo dicht mogelijk bij de grond. Zijn lichaamstemperatuur kan hij zo laag regelen dat hij toch niet bevriest. Zijn poten zijn als het ware "geklemd"om een stengel of de onderkant van een blad.
Wordt het weer warmer in het voorjaar, dan komt de vlinder weer tot leven.

Citroenvlinder op Lavendel.

In het voorjaar is hij dan ook meestal één van de eerste vliegend vlinders die we zien vliegen. Zelfs op 10-tallen meters afstand is in het bos in het vroege voorjaar een patrouillerend mannetje van de Citroenvlinder te herkennen. 
De vrouwtjes zijn minder opvallend dan de mannetjes met hun citroengele kleur. Het is een zeer actieve vlinder die toch vrij moeilijk de de foto is te krijgen. Maar de aanhouder wint.

Ook de Kleine vos en de Dagpauwoog zijn er ieder jaar vroeg bij.

Kleine vos.

Dagpauwoog.

Citroenvlinder-mannetje.

Bron: NDR NaturNah en de Vlinderstichting.